Blog van David

Soms doe je gekke dingen in een vakantie,

exposities in Figueres, Barcelona en Den Haag.

Maar Dali schijnt het zelf bedacht en ontworpen te hebben en heeft er aan het einde van zijn leven, na de dood van Gala ook gewoond. (Het wordt bijna echt surrealistisch: hij is er ook gestorven en  begraven).

Om de ambiance te schetsen spreken een aantal fragmenten van de wervend bedoelde toeristische teksten boekdelen:

……..’Daarnaast herbergt het museum enkele kunstinstallaties die dankzij de vormgeving van het theater extra goed tot hun recht komen. Zo vind je op de binnenplaats een Cadillac met op de motorkap een beeld van een gezette vrouw en op de achtergrond de gele boot van Dalí’s muze Gala, omgekeerd op een toren van autobanden. In de muren rondom de binnenplaats staan in nissen gouden beelden’.  

‘…….maar er zijn ook installaties die in beweging komen als je er een euro in gooit’

Als uitsmijter:

…….’ Het prachtige museum (zowel van binnen als buiten) is absoluut ook laagdrempelig voor mensen die minder van kunst houden’.
Commentaar overbodig.

Terug in Barcelona

Het gebouw van het design-museum, Barcelona waardig met een kenmerkende architectuur

Het heeft zijn voordelen – je kan alles op je gemak uitgebreid bekijken – maar er is weinig verrassing, bij de grote permanente tentoonstelling lijkt er nauwelijks iets te veranderen in de loop der jaren.

Het grote publiek hoeft niet binnengehaald te worden maar spraakmakende, actuele, wisselende tentoonstellingen zouden de zaak zeker goed doen.

In deze vakantie zien we nog een keer de tegenstelling: hysterische commerciële kunst voor de massa tegenover, de bijna elitaire, ietwat narcistische sfeer bij de ander.

Bij onze overpeinzingen bij Salvador Dali bedenken we dat wellicht wat van de wijsheid van die andere Salvador, de voetballende Salvador, hier van toepassing is, Elk voordeel heb zijn nadeel en Je snapt het pas als je het begrijp (Johan Cruyff)

Wij kennen het nog van het Koninklijk Paleis van Pedralbes (Palau Reial de Pedralbes) maar is al sinds 2008 gevestigd in Plaça de les Glòries Catalanes, metro Glories.

In tegenstelling tot het Dali museum is het er bijzonder rustig, net als vorige keren dat we er waren.

Maar het is toch iedere keer niet alleen genieten maar ook leerzaam! 

Royals and Rebels

Terug in eigen land bezoeken we Royals en Rebels, Briish Fashion in dat prachtige Haagse Kunstmuseum, voorheen het Gemeentemuseum. Met Royals and Rebels heeft het weer een hele mooie en interessante mode-expositie in huis (van 9 september tot 7 januari 2024, op het moment van schrijven nog volop geopend maar de laatste dag nadert…).

De tentoonstelling onderscheidt  the City, Countryside en Royals and Rebels. De haat-liefde verhouding van de Engelsen met hun koningshuis en met tradities in z’n algemeenheid is voelbaar. De aankleding en styling zijn geweldig. Nagebouwde locaties als een treincoupé – compleet met muziek en omgeroepen mededelingen voor de reizegers – en het gebruik van toegespitst behang en fotomateriaal vervolmaken het beeld. Met de geschiedenis van de Britse mode krijgen we ook een retrospectief van onze eigen mode en de invloed van Europese ontwikkelingen.

We zien dat we in Nederland al vanaf de 18e eeuw beinvloed worden door de Britse mode (naast de Franse). Het betreft zowel de dames- als de herenmode (denk hierbij bijv. aan Engelse maatpakken van James Bond tot de oufits van David Bowie). 

De eerste couturier blijkt een Engelsman te zijn: Charles Frederick Worth (vooral succesvol in Parijs!) en vele anderen volgden.

Grote namen uit onze tijd zijn John Galliano, Alexander McQueen, Paul Smith en de ex Spice Girl Victoria Beckham.

Als je rondloopt in de expositieruimtes, denk je vaak, oh ja, dat is ook Brits (denk aan sportkleding, schoenen, dames hoeden (Ascot, zie foto hoed van Koningin Maxima, gemaakt door Berry Rutjes), regenkleding als de trenchcoat, Liberty en tweed stoffen en ruit (tartan dessins). Onze cultuur en lifestyle (!)  is er van doordrongen, evenals ons dagelijkse leven. Overigens is het grappig te bedenken dat een van de Coco Chanel’s  iconen, het tweed pakje als basis deze puur Britse stof heeft.

De dominante Britse invloed zie je zeker als je denkt aan muziek, film, sport, tuinieren etc. In latere tijden ondervond die Britse invloed wel geduchte concurrentie van andere beïnvloeders, zoals Amerika. 

Behalve vernieuwend en creatief heeft de Britse mode ook z’n rebelse kanten. Vivienne Westwood, die centraal staat in deze expositie, was het geniale levende voorbeeld. Voortgekomen uit de punk-beweging en activistisch ingesteld, vond haar creativiteit een uitweg in de mode.Ze hield van tradities maar was ook zeer rebels en eigenzinnig. 
Twee uitspraken van haar zijn in dit verband veelzeggend:

My aim is to make the poor look rich and the rich look poor. en 

I disagree with everything I used to say.

We bezochten in 2005 de grote overzichtstentoonstelling over haar in het Victoria and Albert Museum in Londen en vonden het ook toen zeer inspirerend. Toevallig zagen we in dezelfde tijd in the Royal Academy ook een tentoonstelling over de kunstenares Tamara de Lempicka, die ons op haar beurt vanuit de kunst inspireerde.